Polifonia to technika kompozytorska i wykonawcza, w której kilka niezależnych linii melodycznych jest wykonywanych jednocześnie, tworząc złożoną i harmonijną strukturę muzyczną. Każda linia melodyczna, zwana również głosem, ma swoją własną niezależność rytmiczną i harmoniczną, ale wszystkie razem tworzą spójny utwór.

Polifonia była szczególnie rozwinięta w muzyce renesansu i baroku, gdzie kompozytorzy tacy jak Palestrina, Bach i Handel tworzyli skomplikowane polifoniczne utwory. W muzyce wokalnej polifonia jest często stosowana w chorałach, motetach i madrygałach, gdzie różne głosy śpiewają różne teksty lub fragmenty tekstu jednocześnie. W muzyce instrumentalnej polifonia jest używana w fugach, kanonach i wielu innych formach.

Nauka i wykonanie polifonii wymaga od muzyków dużej precyzji i umiejętności śledzenia wielu linii melodycznych jednocześnie. Polifonia wprowadza bogactwo harmoniczne i teksturalne do utworu muzycznego, co sprawia, że jest ona ceniona zarówno przez kompozytorów, jak i słuchaczy. Współczesna muzyka również korzysta z technik polifonicznych, choć często w bardziej złożonych i eksperymentalnych formach.

Analiza polifonii jest ważnym elementem edukacji muzycznej, pomagając zrozumieć struktury i techniki kompozytorskie używane w różnych epokach muzycznych. Polifonia pozostaje jednym z najbardziej wyrafinowanych i złożonych aspektów muzyki, oferując nieskończone możliwości wyrazu artystycznego.