Lutnia to dawny instrument muzyczny strunowy. Najbardziej rozpowszechniony był w kulturze europejskiej w epoce renesansu i baroku. W szerszym kontekście sam termin lutnie odnosi się do instrumentów strunowych z szyjką. Lutnia używana była przez profesjonalnych muzyków, ale także amatorów do akompaniamentu i gry solowej.

Lutnia posiada charakterystyczny korpus w kształcie połówki migdała lub gruszki, który służy jako pudło rezonansowe. Korpus ten zbudowany jest z kolei z wielu listewek o osełkowym kształcie. Płyta rezonansowa, która jest wierzchnią częścią korpusu, jest płaska i posiada jeden okrągły otwór rezonansowy. W nim z kolei umocowana jest ozdobna rozetka. W dolnej części przytwierdzony jest strunociąg. Na końcu krótkiej szyjki znajduje się znacznie odgięta do tyłu komora kołkowa (główka). Lutnia wyposażona jest w zestaw strun (od 4 do 11) wykonanych z jelit progów.

Lutnie współcześnie używane są do wykonywania muzyki dawnej.